Odprawy emerytalne są jednorazowym, powszechnym świadczeniem pracowniczym wypłacanym pracownikowi przez pracodawcę, gdy stosunek pracy uległ zakończeniu w związku z przejściem pracownika na emeryturę. Zgodnie z Kodeksem Pracy, prawo do odprawy emerytalnej przysługuje każdemu pracownikowi. Kodeks Pracy określa również minimalną wartość odprawy emerytalnej – jest to jednomiesięczne wynagrodzenia pracownika. Każda jednostka ma również możliwość dowolnego podwyższania wysokości wypłacanych odpraw emerytalnych przez stosowanie odpowiednich zapisów w regulaminie wynagradzania lub układzie zbiorowym pracy.
Odprawy emerytalne i obowiązek ich wypłaty reguluje Kodeks Pracy w art. 92’1.
Art. 921. § 1. Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.
§ 2. Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa.
Otrzymanie odprawy emerytalnej jest niezależne od całkowitego stażu pracownika ani stażu pracy u ostatniego pracodawcy. Jest jednak uzależnione od spełnienia pewnych warunków. Aby pracownik otrzymał odprawę emerytalną, konieczny jest związek pomiędzy ustaniem zatrudnienia a faktycznym przejściem na emeryturę a uzyskaniem odprawy emerytalnej. Przesłanki te muszą wystąpić łącznie, a niespełnienie jednej z nich skutkuje utratą prawa do świadczenia emerytalnego. Odprawa emerytalna należy się również pracownikowi, który złożył wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego w czasie nieprzerwanego pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu stosunku pracy, a prawo do świadczenia nabywa bezpośrednio po wyczerpaniu okresu zasiłku.
W celu obliczenia wysokości odprawy emerytalnej należy zastosować takie same zasady, jakie obowiązują przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, ale bez dzielenia przez współczynnik i godziny.